در سال ۲۰۰۲ میلادی، همزمان با درگذشت یکی از کارکنان شرکت ولو به نام نیلس بولین «Nils Bohlin» که مخترع کمربند ایمنی کنونی در خودروها بود، شرکت ولو تخمین زد که در چهار دههای که کمربند ایمنی معرفیشده است، این اختراع مهم و حیاتی، منجر به نجات جان بیش از یک میلیون انسان شده است. این اختراع ساده، علاوه بر نجات جان میلیونها انسان، از آسیبدیدگی و معلولیت میلیونها انسان دیگر نیز جلوگیری به عمل آورده است. علیرغم گذشت زمان زیادی از معرفی این اختراع و توسعه مکانیزمهای دیگر ایمنی مانند کیسه هوا در خودروها، همچنان کمربند ایمنی، به عنوان مؤثرترین ابزار محافظتی و ایمنی شناخته میشود. درجه اهمیت کمربندهای ایمنی تا حدی است که در استانداردهای خودروسازی، به آن سیستم محافظتی اولیه اطلاق شده و سایر مکانیزمهای پیشرفتهای مانند کیسه هوا، تحت عنوان سیستم محافظتی ثانویه شناخته میشوند.
این روزها دیگر عملکرد کمربند ایمنی برای همه رانندگان و سرنشینان خودروها واضح است. زمانیکه خودرو با سرعت به نسبت بالایی در حرکت بوده و سرعت آن بنا به دلایلی مانند ترمز شدید یا تصادف، ناگهان کم شود، راننده و مسافرین بنابه چیزی که نیوتن گفته بود، با همان سرعت به حرکت خود ادامه خواهند داد؛ ولی کمربند ایمنی، نیروی عکسی به آنها وارد نموده و مانع از برخورد با قسمتهای داخلی خودرو، یا حتی پرتاب شدن آنها به بیرون خودرو میشود. گزارشهای پلیس و مراکز درمانی، نشان میدهد که متأسفانه قریب به نیمی از افرادی که در سوانح رانندگی جان خود را از دست دادهاند، در هنگام تصادف، کمربند ایمنی خود را نبسته بودند. حال مسئله مهم این است که این اختراع ساده اما تأثیرگذار، توسط چه کسی به بشر هدیه شده است؟
همانند ایده بسیاری از مکانیزمها و فناوریهای موجود در خودروها، ازجمله ترمز ای بی س ، اولین و آخرین ایده کمربند ایمنی نیز از صنعت هوایی وارد صنعت خودروسازی شده است. در واقع، میتوان گفت که اولین کمربند ایمنی، توسطجورج کایلی «George Cayley»، مهندس، مخترع و هوانورد انگلیسی که یکی از افراد تأثیرگذار در تاریخ هوانوردی است، ساخته شده است. وی اواخر قرن نوزدهم و بعد از ساخت گلایدر، جهت ثابت نگهداشتن گلایدر سوار در جایگاه خود و فراهم نمودن ایمنی وی، برای این وسیله کمربندی ایمنی طراحی نمود.
اولین پتنت مربوط به کمربند ایمنی، در سال ۱۸۸۵ میلادی و با شماره «US312085A»، به ادوارد کلاقورن «Edward J. Claghorn» اعطا گردید. کلاقورن در پتنت خود مدعی شده بود که این تجهیز، به کمک استفاده از قلاب و دیگر متعلقاتش، میتواند افراد را در جایگاه ثابتی نگه داشته و به همین دلیل، قابل استفاده توسط آتشنشانها، سیمبانها، نقاشها، دریانوردان و حتی توریستها، خواهد بود. البته در آن زمان، کمربندها استفاده چندانی در خودرو نداشتند و در موارد معدود استفاده، موضوع ایمنی مطرح نبود؛ بلکه هدف ثابت نگهداشتن راننده بر روی صندلی و ممانعت از بالا و پایین شدن وی هنگام رانندگی در زمینهای ناهموار بود. تا سال ۱۹۳۰، کسی به اهمیت کمربند ایمنی در خودروها توجه نکرده بود. اولین افرادی که به اهمیت کمربندهای ایمنی پی بردند و کمپانیهای خودروسازی را به استفاده از آن ترغیب و شاید مجبور کردند، پزشکان و خصوصاً پزشکان مشغول در اورژانسها بودند. یکی از این پزشکان هانتر شلدن «Hunter Shelden» بود. وی را میتوان یکی از افراد تأثیرگذار در ایمنی خودرو دانست. هانتر، با مشاهده و بررسی مصدومان متعدد تصادفات که به اورژانس آورده میشدند، متوجه نقایص کمربندهای اولیه شد و پیشنهادهایی برای اصلاح آنها داد. در این سالها، کمربند ایمنی همچنان از اهمیت کمی برخوردار بود؛ بهطوریکه بهعنوان یک تجهیز انتخابی توسط کمپانیهای خودروسازی ارائه میشد و حتی در پمپبنزینهای بینراهی، بهعنوان یک تجهیز الحاقی و شاید هم تزیینی، به فروش میرسید. برای اولین بار، خودروهای مسابقهای بودند که ملزم به داشتن کمربندهای ایمنی شدند. اولین قانون استفاده از کمربند ایمنی، مربوط به ایالت ویکتوریای استرالیا بود که در سال ۱۹۷۰ میلادی، مسافرین را ملزم به بستن کمربند ایمنی در تمام مدت رانندگی میکرد.
علیرغم پتنتهای متعدد مربوط به کمربند ایمنی و انواع مختلف آن که بعد از ادوار کلاقون ارائه شد، تمامی آنها نواقصی داشت و استفاده از آنها چندان راحت نبود. حتی طراحی آنها بهگونهای بود که عامل بسیاری از آسیبدیدگیها و مرگها در تصادفات، خود کمربند ایمنی بود. اگر خودرویی به آن مجهز بود، سرنشینان رغبت چندانی برای استفاده از آن نداشتند. از طرفی، این کمربندها در عمل تنها مانع از پرتاب شدن سرنشینان به خارج از خودرو میشدند و از برخورد سر یا آسیب دیدن اندام فوقانی، ممانعت نمیکردند. کمربند ایمنی، به مبحث داغی تبدیلشده بود و افراد زیادی در برابر آن موضع گرفته بودند. موارد متعددی از سوانح رانندگی وجود داشت که خودرو در آب سقوط کرده و یا گرفتار آتشسوزی شده و راننده به دلیل استفاده از کمربند ایمنی و عدم توانایی باز کردن آن به دلیل از کار افتادن مکانیزم یا حال وخیمی که داشته، جان خود را از دست داده بود. بسیاری از رانندگان، به نشانه مخالفت با این تجهیز، آن را میبریدند و از پنجره خودرو خود آویزان میکردند. بسیاری از حقوقدانان، بیان میکردند که استفاده از کمربند ایمنی، باید یک مسئله فردی و نه قانونی باشد و تا زمانی که کمربندهای ایمنی، خود خطرات جانی برای سرنشینان دارند، آنان باید خود تصمیم بگیرند که از آن استفاده کنند یا خیر.
در سال ۱۹۵۸، نقطه عطفی در صنعت خودروسازی اتفاق افتاد و همه انتقادها به کمربند ایمنی، خاتمه یافت. محصولی معرفی شد که تاکنون جان میلیونها انسان را نجات داده است. کسی که اولین کمربند ایمنی واقعاً ایمن را ساخت و خود را بهعنوان مخترع این وسیله شناساند، مهندسی سوئدی به نام نیلس بولین بود. کمربند ایمنی سهنقطهای، چیزی که از سال ۱۹۵۹ میلادی تا به امروز در خودروها استفاده میگردد، برای همه ما آشنا است.
شرکت ولوو کمربند ایمنیِ 3 نقطه ای را اختراع کرد
در حقیقت این مورد موضوعی است که اکثریت از آن آگاه هستند. اما دو دلیل برای ذکر آن در این لیست وجود دارد. دلیل اول این است که کمربند ایمنی سه نقطه ای، اختراعی بسیار مهم و هوشمندانه بود. در واقع این موضوع را می توان تا این اندازه بسط داد که یکی از مهمترین اختراعاتِ کل جهانِ خودرو محسوب می شود.
همین قدر بگوییم که کمربند های سه نقطه ای در ایمنیِ خودروها تحولی را به وجود آوردند تا آنجا که به طور آماری، هر ۶ ثانیه جان یک نفر را نجات می دهند. دلیل بعدی به نوعی طرفداری شخصی از این خودروساز است. چرا که ولوو این اختراع خود را هیچ گاه ثبت نکرد و در واقع راه را برای سایر خودرو سازان باز گذاشت که از این ابداع استفاده کنند. ولوو برای ایمنی خودروهای دنیا خدمت های فراوان کرده
انواع خودرو : پراید, پژو, مزدا ,۳۲۳, ماکسیما, ال ۹۰, تیبا, ریوو.............. ml
شما میتوانید ازطریق تلگرام mlautoparts یا در اینستاگرام به digi_ghate , mlcommercicalما را دنبال کنید